آخر ِ اون همه لبخند و سرود / چشم پر حسادت ِ زمونه بود........
مدتیه ک ب این قضیه ی چشم و نظر ایمان پیدا کردم.. و هرروز مسمم تر میشم ک یه نگاه ِ بد پشت زندگی ِ ماست.. دیشب مامان و بابا رفتن خونه ی دختر دایی شب نشینی.. اخر شب بود ک بابا با عجله اومد خونه و دفترچه مامانو برداشت.. هرچی سوال کردم جواب نداد ! اخر تو پله ها گفت ک مامان از پله ها افتاده.. قلبم ریخت.. مردمو زنده شدم!! هر چی زنگ میزدم جواب نمیدادن.. ساعت نزدیکای 3 بود ک زنگ خونه رو زدن.. صورت مامان خوشگلم شکل دفتر نقاشی شده بود.. عینکش تو صورتش خورد شده بود و جایی رو سالم نذاشته بود!!!!
اخه مگه میشه؟! خدایا چرا خیلی وقته ک از زندگیمون مواظبت نمیکنی؟! اخه چطور ممکنه ادمی ک ثابت رو پله وایساده یدفه سقوط آزاد کنه ب پایین!!! یک ماه ک درگیر پای محمد بودیمو اعصاب نداشتیم.. اون از پریشب و سوسک و ماجراهاش ک خودم داشتم از ترس میمردم.. این از مامان.. این از دکترم ک کلن معلوم نیس کی بیاد و رو هوام و مهم تر از همه هم زندگی ِ این چند روزه ی خودم ک هر روزش داره با یه مشت اهنگ و فکر و خیال شب میشه....
خدایا !!!! کیه ک نمیتونه خوشحالیمونو ببینه؟! کیه ک بخاطر نظر ِ تنگش دائمن ناراحتی ب وجود میاد برامون؟ خدایا انقد خوشحالی بریز تو زندگیشو مشغولش کن ک دیگه وقت نکنه واسه کسی بد بخاد....
